Pedofilie 1965-2000: van verdraagzaamheid naar taboe
Pedofilie is door de jaren heen een controversieel onderwerp. In de jaren zestig van de vorige eeuw komt het verschijnsel geleidelijk in de publiciteit. Niet in de laatste plaats door jurist en PvdA-senator Edward Brongersma (1911-1998). Hij wordt bekend door zijn publicaties over liberalisering van de zedelijkheidswetgeving, waarin hij vooral pleit voor een grotere vrijheid voor jeugdigen om seksuele relaties aan te kunnen gaan.
In de jaren zeventig - die gekenmerkt worden door verdraagzaamheid en inspraak - ontstaat er een toename in de belangstelling voor intieme omgang tussen kinderen en volwassenen. Het onderwerp krijgt ook aandacht door wetenschappelijke onderzoeken, rapporten, scripties (onder andere van Theo Sandfort, Monica Pieterse, Edward Brongersma), debatten en congressen. De NVSH richt zelfs een Landelijke Werkgroep Pedofilie (LWP) op.
In de decennia erna neemt de belangstelling en tolerantie voor het onderwerp sterk af. In de VS is dan al een heuse industrie van kinderbescherming ontstaan, die, gevoed door een sterke conservatief orthodox-christelijke lobby, inspeelt op de gevoelens van het publiek. In Europa veroorzaakt de Dutroux-affaire een schok. Het onderwerp raakt meer en meer in de taboesfeer, waardoor men kan spreken van 'sociale censuur'. Mede onder sterke invloed van de media en beïnvloeding van de publieke opinie lijkt het onderwerp nu vrijwel onbespreekbaar geworden.