| Brief van zoon Veysel aan zijn vader Mehmet Dağ, geschreven op 30 november 1972.
Vertaling:
'Geachte Vader, mijn allerliefste papa,
Bij het begin van deze regels doe ik je de groeten en kus na zo lange tijd van scheiden je beide handen met hartstochtelijke liefde. Vertel eens, hoe gaat het met je? Ik bid de Grote God, dat je het goed maakt. En als je aan je zoon Veysel vraagt, hoe het hem gaat, met dank aan God, het gaat en mijn gezondheid is in orde.
Mijn allerliefste papa, Oma en de kleine Meyrem zijn gekomen. Oma doet je de groeten en kust je op beide ogen. Ook kleine Meyrem laat je groeten en kust zonder ophouden je handen. Moeder doet je de groeten en drukt je stevig de handen als waren het bossen rozen, zonder ze te kwetsen. Cemile, Hatun en Hasan doen je ieder afzonderlijk de groeten en kussen je handen zonder je te bezeren. Oom Süleyman en Tante Anise doen je de groeten en drukken je de hand zonder je te bezeren. Meyrem, Perihan, Kasım, Mehmet, Hüseyin en Mustafa groeten je ieder afzonderlijk en kussen je de handen zonder je te bezeren.
Opnieuw de groeten, ik kus je de handen.
Gestuurd door: je zoon Veysel Dağ
Ik wacht op een spoedig antwoord van je. De brieven, die je geschreven hebt, zijn trouwens aangekomen. We hebben een kachel met oven gekocht. De winter komt er aan en er is al eenmaal sneeuw gevallen in het dorp, maar die is weer gesmolten. Hoe is het nieuws van daar? Hier is het nieuws alleen dat het nu winter wordt en dat er veel storm is.
Laat ons wat nieuws van daar weten. Hier hebben ze intussen allemaal een kachel geplaatst, iedereen steekt de kachel aan. Allerliefste papa, breng mij een klapperpistool mee, je hebt er vorig jaar toch een meegebracht, net zo een als die moet je voor mij meebrengen! Op de dag dat ik dit geschreven had, hebben we “hedik” (tarwepap) gegeten. Moeder at tarwepap en ik schreef deze brief; op vrijdagavond was dat, de kinderen zaten er in een kring omheen en er bleef een ketel vol tarwepap over. Daarop heeft moeder tegen Hasan gezegd: "Van wie ben jij een zoon?" Hasan zei: “Jullie zijn allemaal kinderen van een landverhuizer”, dat zei-die. Stuur ons wat geld, dan kunnen we met het Feest een offerdier kopen. Stuur maar wat je missen kunt, maar liefst niet minder dan 500!
Kastanjes gepoft! Wie ze wil eten, heeft geboft! Antwoord met spoed! Ik wacht erop.
De hand van je zoon Veysel
De maten van de schoenen zijn: voor Veysel 32, voor Cemile 35 voor Moeder 37, Hasan 21 en Hatun 27.' |
