In 1980 werd Stadhouderskade 82-83 korte tijd gekraakt, maar snel weer ontruimd. Na de ontruiming van Sarphatipark 113 op 26 sept 1983 werd op dezelfde dag de Stadhouderskade opnieuw gekraakt en dezelfde avond nog met bruut politiegeweld ontruimd. Drie dagen later, op 29 sept '83, volgde de herkraak. Daarna was het een tijdje rustig, terwijl er ondertussen driftig met het pand gespeculeerd werd. Op 8 sept 1989 volgde opnieuw een ontruiming, waarna het pand twee maanden later, op 19 nov '89, weer herkraakt werd. Op 20 feb 1990 werd de Stadhouderskade voor de vierde keer ontruimd. Let op dat in de diverse stukken en brochures kraken en herkraken vaak door elkaar worden gehaald (vooral de eerste kraak en ontruiming in 1980 wordt vaak vergeten). Ook wordt er onzorgvuldig omgesprongen met data en jaartallen.

Onder de bijlagen bevindt zich een uitgebreide chronologie van Stadhouderskade 82-83.

Het sprookje behelst in kort bestek de geschiedenis van het kraakpand Stadhouderskade 82-83, het Witte Kaboutertje is de Witte Jas, de zogenaamde 'makelaar' is Gerard Bakker, het zogenaamde 'Wettige Gezag' van die streek is Stadsdeel De Pijp en de Beambte is Bouwe Olij. Dit sprookje van vijf paginaatjes A-4 werd na de ontruiming van de Stadhouderskade in februari 1990, waarbij zeven 'kabouter'-krakertjes werden gearresteerd, voor de rechtbank aan de Prinsengracht, op 6 maart '90, door één van hen, Frankje 'Vuur en Vlam', als verdedigingsrede voorgelezen.

De datum van de kraak van de St. Martinusschool moet rond 23 juli 1979 zijn geweest, waarschijnlijk in het weekend (zie brief van Harry in savrz031/004/4.1).

Op 1 april 1998 is Krakesteyn door de bewoners/gebruikers verlaten (zie VKTV 13-4-98).

Met een pamflet "Een boekje open over Bouwe Olij", voorzitter van het dagelijks bestuur van de stadsdeelraad De Pijp, die jaren voordien zelf nog kraakte, maar inmiddels over de verlangens van de buurtbewoners heenwalst. Verder in deze map het haalbaarheidsonderzoek uit 1988 voor woonwerkruimte in het betreffende pand.

Het blok Van Ostadestraat 205-215 bestaat uit een rij woningen met bedrijfsruimten eronder; daarvan werd een deel gekraakt. Daarnaast ligt op nr 233 een voormalige fabriek, die op 25 juli 1980 werd gekraakt door een woongroep van zeven mensen. In deze map ook de Kraakpandkrant t.g.v. de Open Dag van 'de fabriek' op 2 mei 1981. Daarin kunt u de geschiedenis van de kraak en verbouwing lezen. Deze geschiedenis valt ook te lezen in de brochure "Wij wonen en werken hier prima, een blokonderzoek van Ostadestraat 205-233" en in het zeer uitgebreide "Adres aan de gemeenteraad van Amsterdam" uit september 1981.

De pandvergaderingen vonden plaats in het redactielokaal van Bluf!/NN/Ravage op nt 233. Aldaar werden ook de notulen een aantekeningen bewaard.

Bevat onder meer een uitgebreide rapportage door Henk Jan over de gang van zaken voor, tijdens en na de blokkade en ontruiming van Casa Nostra.

Zie ook bij collectie Amsterdamse Aktie Partij (AAP): savrz004/001/2.6.

Ceintuurbaan 85 heeft vrijwel 30 jaar lang leeggestaan. De eerste bekende poging het pand te kraken dateert van 1978; deze poging mislukte onmiddellijk. Vanaf 1980 volgt een reeks van kraken en ontruimingen; hieronder ook diverse wilde kraken. Er is slechts een kleine drie jaar ononderbroken gewoond: van 1988 tot 1991. Daarna volgen ontruimingen en herkraken elkaar opnieuw op. Op 30 maart 1992 wordt Ceintuur 85 voor de achtste keer ontruimd.

Eind 2007 wordt opnieuw een braakliggend terrein gekraakt in de Van Ostadestraat. Zie ook Savrz064/1/2.2.

Deze map bevat ook een dossier over prostitutie in De Pijp en een overzicht van acties tegen uitbreiding van de bordelen.

De voormalige Eau-de-Cologne-fabriek in de Frans Halsstraat is een van de eerste gelegaliseerde kraakpanden. Verbouwd en geschikt gemaakt voor jongerenhuisvesting naar een ontwerp van Hein de Haan.